DC Snakebuster (B) Blues 'n Roots Missy Sippy Gent (19-02-2019) reporter & photo credits: Marcel info club: Missy Sippy info band: DC Snakebuster © Rootsville 2019

Na een onthouding van toch een volle week, werd het weer eens tijd om de Missy Sippy op te zoeken. Vandaag stond daar DC Snakebuster op de affiche. Geboren als Frank Declercq die al op zeer jonge leeftijd zichzelf in de muziek stortte door op de muziekschool viool te gaan studeren. Na een aantal jaren volgde al snel het drumstel en nadien maakte hij zich familiair met andere instrumenten tot hij de cigarbox-guitaar ontdekte. Bij deze was dan de DC Snakebuster one man band geboren.

Mensen die geregeld festivals bezoeken zullen hem wellicht al gezien hebben op evenementen als Be-Mine of op de camping van Swing Wespelaar. Het gaat de man voor de wind, want vorig jaar bracht hij zijn eerste cd uit en ondertussen is hij een project gestart met Biezen (Eric van Biezen – Gorki). Goed idee dus om hem eens naar Gent uit te nodigen.

Gewapend met enkel een bassdrum, een snare, een slidegitaar, en een neckrack met bluesharp wil hij 'de helden' van vroeger alle eer aan doen. En geloof mij vrij, dat doet hij met veel bravoure. De Missy Sippy was redelijk goed volgelopen toen Frank zijn eerste song inzette, en om onmiddellijk de puntjes op de “i” te zetten, kregen we ‘King Bee’ van Slim Harpo over ons heen. Hetgeen verder zou volgen was een “Best off..” van zowat alle grootheden die de blues rijk is. ‘I’m Ready’ van Willie Dixon, ‘Mojo Working’ van Preston Foster, ‘Walking The Dog’ van Rufus Thomas’, ‘Big Boss man’ van Jimmy Reed of ‘Alabama Train’ van Louisiana Red.

We zaten precies te luisteren naar een levende jukebox. Ik hoor u natuurlijk al zeggen: “Pff, covers…weinig origineel”. Wel als u er zo over denkt, dan komt u er ferm bedrogen uit. Covers, ok, maar ze worden zodanig gebracht dat de Snakebuster er met zijn eigen twist, nieuw leven in blaast. De energie die Frank in zijn optreden stak, straalde uit op het publiek en het duurde niet lang voor het dak van de joint ging. Enthousiasme alom en iedereen had het duidelijk naar zijn zin. Na een uurtje kregen we de tijd om even op adem te komen.

Korte pauze en de Snakebuster muziektrein kon zich weer op gang trekken. Tuut, tuut…we waren weer weg voor een dik uur bluesklassiekers “à la façon de DC Snakebuster”. Met ‘On The Road Again’ van Canned Heat was het onmiddellijk van datje, zeker als daar Howlin’ Wolf’s ‘No Place To Go’ achter komt. Frank had ook gezorgd voor een special guest, en Lennert kwam hem op het podium vervoegen op gitaar. ‘ Hij schudde al het één en ander uit zijn mouw bij ‘Rollin’ and Tumblin’ en later bij ‘My Babe’ van Little Walter’ en liet zo onmiddellijk zijn visitekaartje achter. Jawaddedadde, die gast kan een stukske gitaar spelen mijne man. De Snakebuster bleef ondertussen zijn ding doen op zijn eigen sympathieke manier, introduceert zijn songs met een klein woordje vooraf en weet makkelijk het publiek mee op zijn kar te krijgen. Met ‘Sharp Dressed Man’ van ZZ Top, ‘I Made Up My Mind’ van Lazy Lester, ‘Let’s Stick Together” van Bryan Ferry – knap voorzien van de nodige bluesriffs- en ‘Baby Please Don’t Go’ van Big Joe Williams, trokken we richting einde optreden. Weer genoten van een uur knap bewerkte bluesklassiekers.

Het publiek bleef laaiend enthousiast en vroeg om een bisser, en dat kregen ze ook met een fijne versie van ‘Crossroads’ van Robert Johnson. Geen betere keuze om deze song te spelen in een joint als de Missy Sippy. Midden in de week een fijn optreden meepikken, maakt een mens gelukkig. Voor de liefhebbers geen jukebox meer nodig maar nodig gewoon DC Snakebuster uit en support your local one man band…

De geesten der grote blueshelden dwaalden gisteren avond rond in Gent en daar zat de Snakebuster duidelijk voor iets tussen….

Marcel